سلام!

نوشتن این مطلب برای من سخته و کمی تلخ.

چون شاید امروز آخرین مطلبم خودم را داخل وبلاگ مینویسم.

شاید امروز آخرین روزی هست که من در جمع صمیمی و دلنشین پارسی بلاگ هستم!

من دارم از ایران میرم.امیدوارم اگر طرز صحبتم طوری بود که ناراحتتون کردم و یا حرفی زدم که دلخور شدید من را ببخشید.

از ایران با بهترین خاطرات و بهترین هدیه خدادادی میرم.زندگی در ایران،مسیر زندگی من را عوض کرد و من را با حقیقت آشنا کرد.حقیقتی که یک ماه و چندروزی هست که باآن عجین شده ام و خو گرفتم!

درراه شناخت اسلام و مسلمان شدن من،دوستان زیادی از پارسی بلاگ من را کمک کردن.از همه شما ممنونم و دعا میکنم خدا پاداش عمل خیرتون را بدهد.

وقتی که به 6 ماه قبل فکر میکنم،زمانی که قرار بود به ایران بیاییم حس های متفاوتی به من دست میدهد.و لطف و مهربانی خدا نسبت به من برام ثابت میشه.

زمانی که قرار بود به ایران بیایم من بدون اینکه حتی تصورش را هم بکنم که ممکن است تاثیر شگرفی روی من داشته باشد فقط بخاطر دیدن دختر عمویم از پدرومادرم خواستم من راهم با خودشون ببرن.اونها اول مخالف بودن و من دلیل مخالفتشان را نمیفهمیدم.

لطف خدا به قدری بود که منی که اخلاقم اینطور نیست که روی یه مسئله خیلی پافشاری کنم برای آمدن به ایران خیلی اصراروخواهش کردم که این موضوع برای خودم هم جای تعجب داشت.

وقتی به این فکر میکنم که برای آمدن به ایرانی که حتی یک بار هم آن را ندیده بودم چقدر ذوق داشتم فقط و فقط لطف و بزرگی خدا به نظرم میرسد که این علاقه و بعد از آن این پافشاری برای آمدن لطف او بوده تا من راه درست زندگی را پیدا کنم.

و الان از خدای خودم بی نهایت ممنونم که توی این 6 ماه، حقیقت را به من شناساند.

و از خداخیلی ممنونم که در این راه،دوستانی را سرراه من قرار داد که بدون منت و تنها برای رضای خودش(خدا) از هیچ کمکی نسبت به من دریغ نمیکردن!

من حقیقت را شناختم و راه درست زندگی را یاد گرفتم!

من مسلمان شدم و مذهب شیعه را انتخاب کردم و میدانم این انتخاب و این تصمیم من بزرگترین و بهترین تصمیم زندگی ام بوده و هست!

بعنوان آخرین حرف میخواهم بگویم لطفا برای من دعا کنید که بتونم روی حرفم بایستم و تاآخر،از این راه راست وروشن،منحرف نشم!

من هرگز دوستان پارسی بلاگی ام را فراموش نمیکنم!

خدا پشت و پناه همه شما!